Έναρξη Σχολικής χρονιάς 2020 

Άλλη μία Σχολική χρονιά ξεκινά.  Δεν είναι όμως όπως τις άλλες.  Ενώ χρόνια τώρα οι πρώτες μέρες στο Σχολείο χαρακτηρίζονταν από χαρά και ενθουσιασμό για τους περισσότερους, (γονείς και παιδιά) και οι σχολικές προετοιμασίες είχαν μια γλυκιά αναμονή, τούτη η έναρξη επιφυλάσσει διαφορετικά συναισθήματα. Στοιχεία αγωνίας, ανασφάλειας, άγνοιας, ανησυχίας και αναστολών, διακατέχουν τόσο τους ενήλικες, γονείς και δασκάλους, όσο και τα παιδιά που ασφαλώς δεν μένουν ανεπηρέαστα από όλα αυτά που ακούγονται και γίνονται γύρω τους. 

Δεν είναι στόχος αυτού του άρθρου να δώσει κατευθύνσεις και συμβουλές για το πώς θα διαχειριστούμε την έναρξη της Σχολικής χρονιάς εν μέσω πανδημίας. Θα ήταν τουλάχιστο τολμηρό για να μην πω ανεύθυνο να θελήσει η γράφουσα να αποφανθεί για το κύριο θέμα που μας απασχολεί και είναι «ναι ή όχι στις μάσκες στα σχολεία». 

Εξωτερική αξιολόγηση

Είναι παραπάνω από βέβαιο πως οι περισσότεροι γονείς πασχίζουν για το καλύτερο των παιδιών τους.  Κανείς δεν αμφισβητεί αυτή την αλήθεια.  Πασχίζουν όμως με τα σωστά εργαλεία; Έχουν την κατάλληλη γνώση;  Πήραν κάποια εκπαίδευση πριν γίνουν γονείς;  Είχαν σωστές επιρροές από τους δικούς τους γονείς;  Και άλλα πολλά ερωτήματα γεννιούνται κάθε φορά που έρχεται στο προσκήνιο το θέμα της διαπαιδαγώγησης.

Το βέβαιον είναι πως καθώς το ανθρώπινο είδος πορεύεται, κατακτά  συνεχώς καινούργιες δεξιότητες.  Μέσα σ’ αυτή την πορεία  οι γονείς χωρίς εξαίρεση,  διαπρέπουν όλο και περισσότερο σε μια ικανότητα που ταυτόχρονα είναι και τροχοπέδη για τους ίδιους αλλά κυρίως για τα παιδιά τους.  Εκπαιδευμένοι ή μη, εύποροι ή όχι, καταξιωμένοι σε θέσεις και αξιώματα ή αγωνιζόμενοι στον καθημερινό μόχθο, όλοι, μα όλοι οι γονείς ασχολούνται συνεχώς με το να αξιολογούν τις συμπεριφορές, τις επιλογές, τις αποδόσεις των παιδιών τους.  Αν κάποιος το αμφισβητήσει αυτό καθώς διαβάζει αυτές τις γραμμές, καλύτερα να το ξανασκεφτεί.

Αντοχή

Εν μέσω πανδημίας και απομόνωσης, χρειάζεται να βρούμε τρόπους να υπάρξουμε μέσα σ’ αυτή τη νέα πραγματικότητα που άρχισε ξαφνικά, δείχνει να κορυφώνεται, αλλά κανείς δεν ξέρει ούτε πότε, ούτε πως θα τελειώσει.  Καλούμαστε λοιπόν να βιώσουμε αυτές τις αναπάντεχες συνθήκες και όχι μόνο να τις δεχτούμε, γιατί έτσι κι αλλιώς δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς, αλλά να καταφέρουμε να  διευρύνουμε τη συνείδησή μας και να υποτάξουμε αυτό το τέρας του «εγώ» που δοκιμάζεται ανευλεύθερο και τραυματισμένο.  Βιώνουμε μια έντονη πρόκληση ως προς την αντοχή μας.  Ως άνθρωποι, ως φύλα, ως σύζυγοι – σύντροφοι, ως επαγγελματίες αλλά κυρίως ως γονείς που άλλωστε είναι και η οπτική από την οποία θα εξετάσουμε το θέμα σ’ αυτή τη σελίδα. 

Αν αναζητήσουμε την έννοια της λέξης «αντοχή» θα δούμε ότι είναι «η δύναμη αντιστάσεως σε φθοροποιό ενέργεια», η «στερεότητα», η «καρτερία», η «υπομονή».

Ανάληψη ευθύνης

Οι καιροί δύσκολοι και προκλητικοί. Οι δοκιμασίες εναλλάσσονται με κοινό χαρακτηριστικό την αμετροέπεια σε όλα τα επίπεδα.  Εσωτερικά και εξωτερικά όλοι αναζητούν μια λύση χωρίς να γνωρίζουν προς ποια κατεύθυνση να οδηγηθούν.  Το βέβαιον είναι ότι αργά ή γρήγορα θα την βρούμε την λύση.  Με συνέπειες ίσως οδυνηρές, αλλά θα την ξαναβρούμε την ισορροπία.  Ποτέ η ανθρωπότητα δεν παρέμεινε σε ότι δύσκολο πέρασε για πάντα.  Μικρές ή μεγάλες οι περίοδοι, ήρθαν, έφεραν πολλές φορές αντίξοες έως και αξεπέραστες απώλειες, αλλά αργά ή γρήγορα πέρασαν και άφησαν το στίγμα τους στην ιστορία.  Αναμφισβήτητα μια τέτοια περίοδο περνάμε και τώρα.  Αντί όμως να μείνουμε στην δυσκολία του βιώματος ή στην πρόβλεψη των βλαπτικών συνεπειών του, θα ήταν ωφέλιμο και παραγωγικό να βρούμε ευκαιρία να εκμεταλλευτούμε τα γεγονότα, όχι εκ των υστέρων με την αναγνώριση της όποιας εμπειρίας, αλλά μέσα στην δύνη του βιώματος.

Συνέντευξη στην ιστοσελίδα Εναλλακτική Δράση για αυτούς τους ιδιαίτερους καιρούς που περνάμε.

Κυρία Χατζημιχαλάκη,

Τι έχετε να πείτε στους γονείς τώρα που τα παιδιά περιορίστηκαν στο σπίτι;

Έχω να πω πως ήρθε  και αυτή η εμπειρία, και πως είναι βέβαιο πως έχουμε πολλά να μάθουμε, για εμάς για τους άλλους, για τις αντοχές μας, για το πώς διαχειριζόμαστε το φόβο, τον πανικό, την αλληλεπίδρασή μας με το άγνωστο, μιας και άγνωστος είναι ο απρόσκλητος επισκέπτης που  ήρθε και θρόνιασε  στο νου μας και ξαπλώνεται όλο και περισσότερο στα πνευμόνια των συνανθρώπων μας.  Το σταμάτημα των Σχολείων έφερε μια μεγάλη αναστάτωση στον κοινωνικό ιστό γιατί μέσα σε μια νύχτα έπρεπε να βρεθεί λύση για την ασφάλεια και την φύλαξη των παιδιών. Σε κάποια σπίτια αυτό είναι μια αξεπέραστη δυσκολία, σε κάποια άλλα βρέθηκαν εύκολα ή δύσκολα οι λύσεις,  και σε κάποια άλλα μπορεί να είναι μια μεγάλη ευκαιρία.  Το αδιαμφισβήτητο γεγονός είναι ότι ο μέσος γονιός καλείται να είναι πια πολύ περισσότερο χρόνο με το παιδί του, αν δεν είναι από εκείνους που το παρέδωσε στον παππού και στη γιαγιά στο χωριό.   

Και ξαφνικά ολη η οικογένεια μαζεύτηκε στο σπίτι

Δεν είναι το ότι μαζεύτηκε το καινούργιο, γιατί έχει ξαναγίνει αυτό, το καινούργιο είναι πως μαζεύτηκε και είναι ολόκληρη και είναι για πολύ.  Πάντα  ως τώρα οι συναθροίσεις ήταν για ώρες, άντε για μέρες, συνήθως διακοπών, αλλά κυρίως ΛΙΓΕΣ.  Όλοι οι παράμετροι της εξίσωσης αυτής ήταν γνωστοί, ο μόνος άγνωστος στη μέχρι τώρα εμπειρία μας ήταν η αλληλεπίδραση των μελών.  Είχαμε μάθει όμως να αναμένουμε αυτό που γνωρίζαμε και κυρίως, τουλάχιστον  οι ενήλικες, είχαμε την ευκαιρία διεξόδου.  Η καινούργια εξίσωση που καλείται η οικογένεια να λύσει τώρα, έχει πολλούς άγνωστους παραμέτρους.  Δεν έχουμε ιδέα  το πότε θα λήξει αυτός ο εγκλεισμός. Δεν έχουμε ιδέα  το πώς θα λήξει αυτή η πολιορκία και κυρίως, δ εν ξέρουμε τι να κάνουμε τόσο χρόνο. 

Διακοπές

Οι διακοπές αποτελούν για όλους μας το όνειρο.  Για κάποιους γίνεται πραγματικότητα και για κάποιους όχι.  Γι αυτούς που καταφέρνουν να το υλοποιήσουν πολλές φορές γίνεται ένας εφιάλτης όταν το ζουν.  Αυτό συμβαίνει πολύ συχνότερα για τους γονείς και σχεδόν πάντα για τους γονείς με μικρά παιδιά. 

Τι είναι αυτό που μπορεί να βοηθήσει ώστε το όνειρο του χειμώνα να γίνει πραγματικότητα;

Είναι οι μετρημένες προσδοκίες  και ο σωστός προγραμματισμός

Νεωτεριστής γονιός – ο εχθρός του Συμβιβασμένου

Αιώνες τώρα ο άνθρωπος ακολουθεί τη μάζα.  Άτολμος και μειονεκτικός αποφασίζει ότι αποφασίζουν οι πολλοί.  Βαυκαλίζεται πως ο ίδιος αποφασίζει την κατεύθυνσή του αλλά δεν είναι αλήθεια.  Ξεγελάει έντεχνα τον εαυτό του ταυτιζόμενος με την άποψη των πολλών γιατί δεν εμπιστεύεται την εσωτερική του φωνή.  Συχνά δεν στέκεται να την ακούσει. Δεν σιωπά για να ακουστεί ενώ υπάρχουν οι ενδείξεις της.  Μέσα στη λαίλαπα της στυγνής του πραγματικότητας άλλοτε δεν διερευνά για να πάρει τις αποφάσεις του και άλλοτε ίσα που επιτρέπει να του περνά απ’ το μυαλό μια άλλη εκδοχή από την πεπατημένη και σπεύδει να την τοποθετήσει στα αζήτητα αμφισβητώντας την μιας και δεν συνάδει με τους πολλούς.