Μικρές ιστορίες χαράς
Μεγάλη αντιπαράθεση υπάρχει σχετικά με το αν γεννιέται ο άνθρωπος ή γίνεται. Πρεσβεύω το δεύτερο σε ένα μεγάλο ποσοστό. Αν λοιπόν θεωρήσουμε πως «γίνεται», αυτό που παίζει μεγάλο ρόλο είναι αναμφίβολα το περιβάλλον του. Πολλά στοιχεία διαμορφώνουν το περιβάλλον, μα πιο πολύ απ’ όλα οι γονείς, που τελικά φέρουν και τη μεγαλύτερη ευθύνη για ότι θα επακολουθήσει.
Μια έννοια που μοιάζει ξεχασμένη, παρεξηγημένη, σε πολλούς άγνωστη, και σε άλλους αδιάφορη. Τι έγινε με τον μέσο Έλληνα και έχασε την σχέση του με την έννοια αυτή; Τι τον οδήγησε στο να το απαλείψει από το λεξιλόγιό του και μαζί μ’ αυτό και από τη συνείδησή του; Μιλώ συχνά σε ακροατήριο νέων, γονέων κατά το πλείστον, και όταν αναφέρομαι στην έννοια αυτή αντιλαμβάνομαι από τα μάτια τους πως δεν καταλαβαίνουν τι εννοώ. Το δίλλημα του σκεπτόμενου τολμηρού αναζητητή της αλήθεια
Τι κατάρα κι αυτή, όταν δεν καταλαβαίνει κανείς κάτι, να το ντύνει με το μανδύα του επικίνδυνου!Πόσο δύσκολη γίνεται η καθημερινότητα όταν δυο άνθρωποι που ενώ η ζωή τους έχει φέρει σε μια μορφή σχέσης, δεν μπορούν να συνυπάρχουν λόγω διαφορετικών αντιλήψεων! Πόσο αδιέξοδο γίνεται για κάποιον όταν η συνείδησή του τον οδηγεί σε σφαίρες πιο διευρυμένες και ενώ με καλοσύνη και αποδοχή θέλει να τραβήξει και τον άλλον στο δρόμο της αναζήτησης, ο δεύτερος αντιστέκεται!
Τι θα γίνει με την Ελληνική Οικογένεια;
Έρχομαι καθημερινά σε επαφή με την ελληνική οικογένεια. Η επαφή μου με γονείς (κυρίως μητέρες) μέσω των ιδιωτικών μου ραντεβού ή μέσω των ομάδων, μου δίνει μια εικόνα. Η μεγαλύτερη εικόνα όμως έρχεται μέσα από τα λεγόμενα των γονιών και των δασκάλων για οικογένειες που δεν εμφανίζονται σε καμία από τις παραπάνω περιπτώσεις ούτε καν στις δωρεάν ομιλίες που κάνω στα σχολεία.
Οι ελλείψεις της Ελληνικής οικογένειας.
Είναι παρήγορο και ελπιδοφόρο το ότι η Ελληνική οικογένεια καταφέρνει να διαθέτει πολλά θετικά χαρακτηριστικά ακόμη, παρ’ όλες τις ελλείψεις που τη χαρακτηρίζουν. Πώς άραγε γίνεται αυτό είναι άξιο μελέτης. Πώς γίνεται να παρέχονται ταυτόχρονα τόσα πολλά ενώ λείπουν τόσα άλλα. Ίσως το μεγαλείο της φυλής μας είναι να μεγαλοποιεί και να ελαχιστοποιεί ταχυδακτυλουργικά συνθήκες και καταστάσεις ακριβώς τη στιγμή που το χρειάζεται.
Η ανάγκη του παιδιού να αρέσει στους γονείς του
Και να ο νέος άνθρωπος στην εξέλιξή του! Tο νήπιο αντιλαμβάνεται πια, το «εγώ» και το «οι άλλοι». Συχνά τούτο το «οι άλλοι» δεν είναι και πολύ σαφές. Είναι η μητέρα; Είναι ο πατέρας; Είναι κάποιο αδελφάκι, ίσως και κάποιος άλλος ενήλικας (γιαγιά, γυναίκα που το φροντίζει); Είναι όλοι αυτοί! Σιγά σιγά αναφύεται μέσα στη συνείδηση του μικρού παιδιού αυτή η ασαφής ιδέα «οι άλλοι».
Τι νοιώθεις;
Ζώντας πολύ κοντά σε χώρο άθλησης (κολυμβητήριο, στίβος κλπ) καθώς και σε ένα Δημοτικό Σχολείο γίνομαι συχνά μάρτυρας των ακόλουθων εικόνων:
Γονείς βιαστικοί σέρνουν ένα παιδί άλλοτε γκρινιάζοντας και άλλοτε φωνάζοντας γιατί έχουν αργήσει.
Γονείς θυμωμένοι περπατούν και συνεχίζουν να επιπλήττουν και να βγάζουν κηρύγματα.
Αγορομάνες ξυπνήστε
Ε! εσύ αγορομάνα, έχεις σκεφτεί πως μεγαλώνεις τον άντρα της κόρης μου; Τον πατέρα των εγγονιών μου; Τον αυριανό πολίτη αυτού του τόπου; Έχεις αναρωτηθεί τι χαρακτηριστικά θέλεις να έχουν αυτοί οι αυριανοί αρσενικοί ενήλικες; Έχεις άραγε αναλάβει την ευθύνη που σου αναλογεί εκπαιδεύοντάς τον;